Επόμενο Περιεχόμενα
Τον τελευταίο καιρό νοιώθω πως βρίσκομαι σε ένα συνεχές
deja-vu (=η αίσθηση πως κάτι το έχεις ξαναζήσει,
ξαναβιώσει ακριβώς όπως συμβαίνει τώρα, σαν να βλέπεις
ένα replay από την ζωή σου).
Έχει να κάνει με ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα. Την
επαναλαμβανόμενη συζήτηση (σε ανύποπτο χρόνο, με
διαφορετικούς ανθρώπους, από διαφορετικά μέσα) σχετικά με
το πολύ πιασιάρικο και μοδάτο (τελευταίως) ζήτημα
"Linux εναντίον Windows".
Πρώτα πρώτα, έχω παρατηρήσει πως το θέμα αυτό απασχολεί
ολοένα και περισσότερο στήλες άλλων -ευρύτερης ύλης και
γενικότερου προσανατολισμού- περιοδικών (για παράδειγμα
τη στήλη του Νίκου Δήμου στο RAM και αποτελεί ένα
από τα κύρια θέματα της αλληλογραφίας των αναγνωστών. Οι
αναγνώστες νοιώθουν την ανάγκη να υποστηρίξουν το
αγαπημένο τους λειτουργικό (με βάσιμα ή μη επιχειρήματα).
Το έντυπο flamewar πουλάει. Ο αρθρογράφος έχει
έναν εύκολο τρόπο να διακτινίσει τον εαυτό του σε έναν
χώρο (Linux) στον οποίο μέχρι κάποια στιγμή δεν υπήρχε,
από την πίσω πόρτα. Η στήλη με μαγικό τρόπο
αυτοσυμπληρώνεται και ο αρθρογράφος της απεμπλέκεται από
μέρος της δουλειάς του.
Ομως, η ίδια καρμπόν κατάσταση ισχύει και στις τετ α τετ
συζητήσεις με διάφορα άτομα του χώρου (συνήθως κατά τη
διάρκεια άπειρων καφέδων). Ομοίως και στο Internet:
ηλεκτρονικές λίστες, web forums, emails. Εδώ τα πράγματα
είναι 10 τάξεις μεγέθους πιο επιθετικά και πιο
προσβλητικά. Βλέπετε, το mail είναι απρόσωπο (ίσως και
ανώνυμο) και καθένας μπορεί να παρεξηγήσει τους
συνομιλητές του.
Στην όλη αυτή *διαμάχη* πρωταγωνιστές είναι συνήθως οι
νεώτεροι (ηλικιακά αλλά και σε εξοικείωση με τα
λειτουργικά) χρήστες Η/Υ.
Μπορώ πλέον να κοιτάξω κάποιον από μακριά και να ξέρω τι
θα πει για το θέμα, με ποια σειρά, τι θα απαντήσω, τι θα
ανταπαντήσει, πότε να φέρω στην επιφάνεια την τάδε
τεχνική ερώτηση παγίδα, πως θα γλυτώσει. Σε λίγο καιρό, ο
καθένας έχει χτίσει ένα τέτοιο οπλοστάσιο και η συζήτηση
είναι ακριβώς σαν και αυτές μεταξύ Παναθηναϊκών και
Ολυμπιακών.
Η άποψη του καθενός είναι σεβαστή και πρέπει να να
ακούγεται, να υποστηρίζεται (και μάλιστα και με θέρμη).
Όμως είναι αληθινά πολύ ρηχό (στα όρια της γηπεδοποίησης)
να εκφυλίζεται η συζήτηση σε τέτοια κλισέ κανάλια που δεν
οδηγούν σε εποικοδομητική κατάληξη.
Επόμενο Περιεχόμενα
